Vlinders in de buik. Ik ben zo gespannen. Dat is toch niet normaal.
Ik lijk wel een klein kind.
Ik heb zoveel vragen over een eerste tatoeage te laten zetten.
Hoe gaat het in z’n werk? Hoe lang duurt het?
Moet ik de hele tijd stilzitten? Hoe moet ik zitten?
Hoe voelt het? Doet het pijn? Gaat het bloeden?
Maar ik wil het toch echt.
Ook over het ontwerp ben ik zeker. Dat is perfect.
Ik heb verschillende ontwerpen gezien. Zo heb ik een goede keuze kunnen maken.
Ook de plaats is helemaal goed.
Ik weet het helemaal zeker en ik kan bijna niet wachten tot de tatoeage op mijn huid staat.
Maar ik voel me net een klein kind. Met aanstelleritus.
Met billen samen geknepen, koude zweet handjes en met de tenen gekromd in mijn schoenen.
Dat is toch niet normaal? Het zal toch wel mee vallen?
Ik ga in ieder geval niet dood, toch?
Oei… Nu gaan we toch echt beginnen. De huid is geschoren en gedesinfecteerd.
De afbeelding op geplakt. Alles ligt klaar. De tatoeage kan gezet worden.
Ooooooh. Is dat alles? Ik voel het wel echt goed. Op sommige plekken doet het echt zeer.
Maar het is wel te doen. Gelukkig. Vooral als de eerste paar minuten voorbij zijn. Die zijn het ergst0666608e.
Het gaat nog ook best wel snel.
De tatoeage is nog niet eens klaar en ik weet nu al wat mijn volgende tatoeage mag gaan worden.
Ik zie het al helemaal voor me. Zullen we een nieuwe afspraak maken? Ik wil er nog één.
Net zoals deze foto: het eerste stukje staat op het been en dat is dan later uitgebreid op de voet.
****************************************************************
Hebben jullie dat ook wel eens gehad?
Dan heb je de moed bij elkaar verzameld om de eerste tatoeage te laten zetten en dan valt het reuze mee.
Ik heb dat eigenlijk altijd. En heel veel klanten met mij.
Dan denk ik; heb ik me hier zo druk om gemaakt?
Ik zag er super tegenop. Het is toch niet echt een lekker gevoel.
En dan valt het reuze mee.
Ook ben ik dan al helemaal enthousiast over mijn volgende tatoeage. Hebben jullie dat ook?
Graag hoor ik van jullie.